Εισαγωγή

Ήταν μια ηλιόλουστη Αυγουστιάτικη Κυριακή. Ο Σπύρος,  ένα δωδεκάχρονο ψηλό, αδύνατο, μελαχρινό αγόρι, ζεσταινόταν τόσο πολύ που σκεφτόταν να τηλεφωνήσει στους φίλους του για να πάνε στην θάλασσα και να δροσιστούν. Ξαφνικά άκουσε πολύ θόρυβο και φασαρία από τον δρόμο.

Βγήκε γεμάτος περιέργεια στο μπαλκόνι να δει  τι συνέβαινε. Αντίκρισε ένα μεγάλο φορτηγό που έγραφε “μεταφορές – μετακομίσεις”. Απορημένος έψαχνε να δει τους νέους γείτονες. Το σπίτι αυτό ήταν αρκετό καιρό ξενοίκιαστο και δεν ήταν σίγουρος αν θα του άρεσε να έχει νέους γείτονες.

- Όχι!!!ακούστηκε μια γυναικεία ταραγμένη φωνή. Ήταν η εκνευρισμένη και λυπημένη μητέρα της Σοφίας και της Μαριάννας , η κυρία Χαρά,μία σαραντάχρονη γυναίκα με κοντά καστανά μαλλιά και στρογγυλό αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο.

Εκείνη τη στιγμή έτρεξαν κοντά της δύο κορίτσια που έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό, ήταν ολόιδιες.

-Τι έγινε πολυαγαπημένη μου μανούλα; τη ρώτησε η Μαριάννα προσπαθώντας φανερά να την καλοπιάσει.

-Το αγαπημένο κινέζικο βάζο μουυυυυυυ!!!!!φώναξε με απόγνωση η κυρία Χαρά.

-Μην κάνεις έτσι, χάρη σου έκανε η Μαριάννα που έσπασε το βάζο. Αναρωτιέμαι γιατί κρατάς ακόμα αυτές της παλιατζούρες, είπε κοροϊδευτικά ο πατέρας τους,  Διονύσης, ένας συμπαθητικός, ώριμος κύριος λίγο εύσωμος με πρωτότυπο μουστάκι.

-Μην με πειράζεις άλλο και πήγαινε γρήγορα να μεταφέρεις τις κούτες! φώναξε η μητέρα βουρκωμένη.

Ο Σπύρος μάταια προσπαθούσε να ακούσει για ποιον λόγο μάλωναν. Αποφάσισε λοιπόν να ντυθεί και να πάει να γνωρίσει τους νέους γείτονες από κοντά. Κατεβαίνοντας αντίκρισε ένα χάος. Στον δρόμο υπήρχαν σκορπισμένες κούτες και έπιπλα.

Κατευθύνθηκε προς τα δυο κορίτσια αποφασισμένος να τις γνωρίσει. Εξάλλου φαινόντουσαν πολύ συμπαθητικές. Ψηλές, αδύνατες  με μακριά σγουρά καστανά μαλλιά, αλαβάστρινη επιδερμίδα και πολύ μοντέρνο ντύσιμο.  Καθώς τις κοίταζε σκεφτόταν ότι σίγουρα θα εντυπωσιάσουν τη μικρή τους κοινωνία….

Πλησιάζοντας, άκουγε τα κορίτσια να μαλώνουν για το ποια θα πάρει το μεγαλύτερο δωμάτιο.

-Εγώ είμαι η μεγαλύτερη και εγώ δικαιούμαι το μεγαλύτερο δωμάτιο!! είπε περήφανη η Μαριάννα .                        

-Ναι, αλλά ποια έσπασε το κινέζικο βάζο της μαμάς; Άλλωστε, μόνο ένα λεπτό διαφορά έχουμε!!!απάντησε ανακουφισμένη η Σοφία, αφού βρήκε μια δικαιολογία.

Ο Σπύρος τις πλησίασε αποφασιστικά και συστήθηκε.

 

Τα κορίτσια αρχικά δεν του έδωσαν σημασία και συνέχισαν τον καβγά τους. Όμως ο Σπύρος επέμενε και  είπε με πιο δυνατή φωνή,

-Γεια σας, καλώς ήρθατε, είμαι ο Σπύρος!

Τα κορίτσια επιτέλους σταμάτησαν να τσακώνονται και γύρισαν προς το μέρος του. Η Σοφία τον χαιρέτησε και του σύστησε τη δίδυμη αδερφή της τη Μαριάννα. Ο Σπύρος όλο περιέργεια άρχισε τις ερωτήσεις, από που έρχεστε, τι τάξη πάτε, σε ποιο σχολείο γραφτήκατε, ανάσα δεν έπαιρνε!

-Ερχόμαστε από την Πάρο. Ο πατέρας μας εργάζεται σε μια ναυτιλιακή εταιρία, πήρε προαγωγή και  μετατέθηκε στην Αθήνα. Πάμε ΣΤ δημοτικού και νομίζω θα πάμε στο 5ο  δημοτικό, είπε βιαστικά η Μαριάννα.

Τα μάτια του Σπύρου λαμπύρισαν από χαρά καθώς σκεφτόταν ότι θα ήταν συμμαθητές. Δεν έχασε καιρό λοιπόν και τους πρότεινε να πάνε μια βόλτα με τα ποδήλατα για να τους δείξει τη γειτονιά. Τα κορίτσια δέχτηκαν αμέσως, αφού θα ήταν μια καλή δικαιολογία για να αποφύγουν το θυμό της μητέρας τους.

-Μπαμπά πάμε μια μικρή βόλτα στη γειτονιά, φώναξαν χαρούμενες.

Πήγαν στο πάρκο,στο συντριβάνι και στη πλατεία που ήταν τόσο όμορφα! Η Σοφία με τον Σπύρο είχαν προχωρήσει αρκετά αλλά η Μαριάννα είχε μείνει πίσω.

-  Αουυ!αναστέναξε η Μαριάννα.

-  Είσαι καλά; ακούστηκε μια φωνή.

- Ναι, καλά είμαι αλλά έπεσα από το ποδήλατό μου, αποκρίθηκε  η Μαριάννα και την βοήθησε να σηκωθεί .

-  Με λένε Άρη, εσένα; τη ρώτησε.

-    Μαριάννα με λένε και σε ευχαριστώ πολύ που με βοήθησες!

-  Τι τάξη θα πας; ρώτησε με μεγάλη περιέργεια ο Άρης.

-  Έκτη και θα πάω στο πέμπτο δημοτικό σχολείο εσύ; αποκρίθηκε

-  Και εγώ σε αυτό θα πάω,οπότε τα λέμε στο σχολείο; απάντησε ο Άρης βιαστικά θέλοντας να τελειώσει γρήγορα την συζήτηση.

-Ναι,τα λέμε! Είπε χαρούμενη η Μαριάννα και συνέχισε την βόλτα με το ποδήλατό της.

Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε πετάλι,για να φτάσει τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν προχωρήσει. Όταν τους εντόπισε τους είδε να κάθονται σε ένα παγκάκι

και να συνομιλούν με ένα κορίτσι και ένα αγόρι που πρώτη φόρα τα έβλεπε. Έτσι, πήγε γρήγορα να γνωρίσει τα δύο παιδιά.

-         Α,γεια σου Μαριάννα! της είπε με ενθουσιασμό ο Σπύρος.

- Γεια σου Σπύρο!Ποια είναι αυτά τα παιδιά;ρώτησε νιώθοντας ευχαριστημένη με τους νέους της φίλους.

-Η Ελένη και ο Κωνσταντίνος,είπε ο Σπύρος και τα δύο παιδιά δεν της έδωσαν σημασία.

- Εμ… γειά είπε η Μαριάννα διστακτικά, αλλά δεν πήρε απάντηση….. Μόλις έφυγε, ο Σπύρος έπιασε συζήτηση με τα δύο παιδιά.        

-Τι έγινε; Γιατί δεν της μιλήσατε καθόλου;!

-Δεν την συμπαθούμε… δεν μας φαίνεται καλή απάντησε η Ελένη διστακτικά.

-Ναι, δεν μας αρέσει! είπε και ξίνισε το πρόσωπό του ο Κωνσταντίνος.

-Παιδιά, είναι πολύ συμπαθητική! Είναι καινούργια και δεν έχει φίλους! αποκρίθηκε ο Σπύρος προσπαθώντας να τους αλλάξει γνώμη.

-Δεν μας αρέσει! Δεν είναι καλή

-Έχω αντίθετη άποψη! Απλά δεν την έχετε γνωριστεί! φώναξε θυμωμένα και έφυγε...

Την επόμενη ημέρα άρχιζε το σχολείο και όλα τα παιδιά ήταν ανυπόμονα για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Μόνο ένα παιδί δεν ανυπομονούσε για την αυριανή ημέρα, ο Σαχίρ. Ο Σαχίρ ήταν πρόσφυγας και οι γονείς του τον φυγάδευσαν στην  Ελλάδα για να σωθεί. Μέτα από πολλές ώρες περπάτημα βρέθηκε σε μια ερημική και παλιά αποθήκη και εκεί εγκαταστάθηκε. Αυτή η αποθήκη άνηκε στον παππού ενός νέου του συμμαθητή του Σπύρο. Ήταν μουχλιασμένη και βρόμικη, ενώ είχε πολλές παλιατζούρες, ξεθωριασμένα και σκισμένα ρούχα, σκονισμένα έπιπλα κι ξεπουπουλιασμένες πολυθρώνες. Την ίδια μέρα η μαμά του Σπύρου επισκέφθηκε την αποθήκη για να αφήσει κάποια παλιά αντικείμενα τους και μαζί με αυτά την περσινή τσάντα του Σπύρου. Στην αποθήκη γνώρισε τον Σαχίρ, ευτυχώς για εκείνον η κυρία Έφη -η μαμά του Σπύρου- δεν είχε κανένα πρόβλημα στο να μείνει εκεί. Επίσης  του χάρισε και την περσινή τσάντα του γιου της. Ο λόγος που δεν ήθελε να αρχίσει το σχολείο ήταν πως θα αντιμετώπιζαν τα παιδιά ένα προσφυγόπουλο . Μόλις είχε φύγει η κυρία Έφη ο  Σαχίρ έψαχνε  για παλιά υφάσματα, καθώς ήθελε να φτιάξει μια δικιά του καινούρια τσάντα. Σε μία παλιά, ξύλινη  ντουλάπα βρήκε πολλά ρούχα και ένιωσε την ανάγκη να παίξει με αυτά, αφού δεν είχε χαρεί τα παιδικά του χρόνια, επειδή στην χώρα του είχαν πόλεμο. Φόρεσε ένα μαύρο σακάκι και κόκκινα παπούτσια και έκανε ότι ήταν διάσημος. Καθώς έπαιζε έπεσε από την τσέπη του σακακιού ένα μικρό τετράδιο,  μάλλον ημερολόγιο…….